Ρεμπέτικο. Αντίσταση. Δάκρυα για ένα πακέτο τσιγάρα (που δεν έδωσε το τελευταίο)

Ξερό κεφάλι και πείσμα, μουλάρι σκέτο, πάθος και πίστη. «Μπαμπά, να με πας να δω τη Βέμπo». Από ‘κει και πέρα καμία υποχώρηση – μόνο τραγούδι. Ζωή ανένδοτη – φταίει η Αρβανίτικη καταβολή. Γάμος, ξύλο, βιτριόλι στα μούτρα, φυλακή.

Επιστροφή στην «καθαρή» αστική στέγη. Ξύλο και πάλι. Το βιτριόλι τέλειωσε, μια θέση σ’ ένα βαγόνι, ένα τυχαίο πρωινό με το ημερολόγιο να δείχνει 28 Οκτ 1940. Πρωτεύουσα. Κατοχή. Η καθώς πρέπει οικογένεια σε αναζήτηση. Επτά χρόνια μετά η αναζήτηση τελειώνει στα τραπέζια της ταβέρνας «Ο Τζίμης ο Χοντρός», στην Αχαρνών. Καμία επιστροφή.

Σ’ αυτά τα επτά χρόνια ο ύπνος γινόταν σε βαγόνια, σε πάρκα, σε όποια καβάτζα βρισκόταν. Δουλειά ό,τι να ‘ναι, ίσα για την επιβίωση. Λάντζα, ταμπλάς με παστέλια και τσιγάρα, αχθοφόρος. Οργάνωση στο ΕΑΜ. Μια ζωή αντίσταση. Σαν βιολογική εντολή. Ο ένας πόλεμος τελειώνει, ο εμφύλιος αρχίζει. Σκυφτό βράδυ πάνω σ’ ένα πιάτο φαγητό, σε μια ταβέρνα της Αθήνας. Κιθάρα κρεμασμένη στον τοίχο, ο καημός, το πάθος και ο πόθος μεγαλύτερα από την πείνα. «Τι έχεις κι όλο κλαις και δεν μου το λες», «Αντιλαλούν οι φυλακές τ’ Ανάπλι κι ο Γεντί Κουλές»! Κάποιος παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή. Την επόμενη μέρα είναι και πάλι εκεί με μια παρέα. Προσγειώνεται στου «Τζίμη του Χοντρού» παρέα με τον Τσιτσάνη. Ο εμφύλιος ακόμα καίει: φυλακές και ξύλο από Χίτες. Ο δρόμος πλέον είναι στρωμένος, αλλά ποτέ ρόδινος.

Τραγούδι.

Καριέρα.

Άσβεστα πάθη: τσιγάρα σέρτικα, ζάρια, τσαμπουκάδες.

Κανένας συμβιβασμός.

Ρεμπέτικο.

Μεγάλες συνεργασίες για την ιδιαίτερη φωνή και την αδάμαστη ψυχή: εκτός από τον Τσιτσάνη, Παπαϊωαννου, Μητσάκης, Καλδάρας. Αλλά και: Μούτσης, Σαββόπουλος, Ανδριόπουλος, Λάγιος. Η Ελλάδα αλλάζει πιο γρήγορα απ’ ότι χτίζεται: μπουάτ στην Πλάκα, λαϊκά κέντρα, συναυλίες και το νέο φρούτο των πολιτιστικών εκδηλώσεων. Είναι εκεί.

Το 1993 αρχίζει η μάχη που κανένας δεν κερδίζει: καρκίνος στον πνεύμονα.

Προς το τέλος θα μείνει χωρίς φωνή.

Τον Αύγουστο του 1997, μας γυρνάει την πλάτη.

Σχόλιο που συνοδεύει το video από τον χρήστη  ArikkadoGR πριν από 10 μήνες

Πέθανε μόνη της σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Στο τέλος δε μπορούσε ούτε καν να μιλήσει. Την πλησίασε κάποιος, γνωρίζοντας πως είναι αυτή και του έκανε νεύμα. "Φουμάρεις;".

Της έδειξε τα τσιγάρα που κάνει και την έπιασαν τα κλάματα.