Ένας φίλος σχολιάζοντας τη μετοίκηση πολλών καλλιτεχνών στην Αίγινα (και την απουσία τους από την κοινωνική διαδικασία), χαρακτήρισε το νησί ως «καρνάγιο καλλιτεχνών, που ποτέ ξανά δεν σαλπάρουν και ξεχνιούνται στο φουαγιέ – καφενείο». Ίσως ο φίλος αυτός να αδικεί την Αίγινα και τους καλλιτέχνες της, ίσως όχι. Ακόμα και τα καρνάγια όμως, κατά καιρούς, μπορούν να φτιάξουν βάρκες. Κι αυτές θα ταξιδέψουν τα ταξίδια που τους πρέπουν, μικρά ή μεγάλα, όμορφα ή άσχημα. Γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή.
Με την ευκαιρία της πρώτης ατομικής της έκθεσης, η Βασιλική Ταντάουι αυτοπαρουσιάζεται παρέα με τη δουλειά της:
Κάνω φωτογραφία. Δε ξέρω τι είδους, ξέρω ότι το γουστάρω πολύ αυτό. Είναι μαγεία.
Μένω στην Αίγινα, τώρα. Αύριο δε ξέρω, θα δούμε. Γενικά έχω την αίσθηση ότι τώρα που ξέρω ποια είμαι μπορώ να πάω παντού. Γελάω πολύ και λειτουργώ εξ’ ολοκλήρου με το συναίσθημα.
Η Βασιλική είναι ερωτευμένη με την τέχνη της και σε θέση να υποσχεθεί – ερασιτέχνης και επαγγελματίας:
Μόνο 2 χρόνια πιάνω φωτογραφική στα χέρια μου, και το τελευταίο 6μηνο έμαθα και πως δουλεύει, δεν έχω πτυχίο ή δίπλωμα φωτογράφου, οι άλλοι όμως με εμπιστεύονται και χωρίς αυτά. Φωτογράφος. Τώρα πια δεν κόβονται τα πόδια μου όταν το λέω. Κόβονταν γιατί δεν ήξερα, τώρα όμως ξέρω. Με λέξεις μόνο αυτό μπορώ να σου πω!
Φωτογράφος. Τεχνική και τέχνη. Μάστορας και καλλιτέχνης. Εμπόριο και έκφραση. Σχοινοβασίες θεωρητικού περιεχόμενου που χαράζουν ρότα ζωής:
Δεν ξέρω πως ορίζεται η εμπορική και η καλλιτεχνική φωτογραφία, ακόμη το ψάχνω. Δηλαδή αν βγάζεις χρήματα από αυτό τότε είναι εμπορική αν δεν βγάζεις όχι; Έχει να κάνει με τα χρήματα δηλαδή; Δηλαδή κάποιος που τραβάει γάμους και βαπτίσεις με καλλιτεχνικό τρόπο κάνει εμπορική φωτογραφία και κάποιος καλλιτέχνης που τραβάει τη ζωή έξω στο δρόμο και κάνει μια έκθεση και ξεπουλάει σημαίνει ότι κάνει καλλιτεχνική φωτογραφία; Δεν υπάρχουν και ακριβής απαντήσεις για να τα ξεχωρίσεις όλα αυτά.
Επειδή είναι κάτι το οποίο είναι στο μεταίχμιο η φωτογραφία δεν μπορείς να το ορίσεις.
Τέχνη πιστεύω ότι κάνει κάποιος και αν το κάνει ως χόμπι και ως εργασία και ως μέσο έκφρασης κατ’ αποκλειστικότητα, το θέμα είναι ότι η τέχνη και η κάθε τέχνη μεταφράζεται στην καρδιά του κάθε που τη βλέπει. Οπότε δεν μπορείς να ξέρεις αν και πότε ο καθένας κάνει τέχνη. Το θέμα είναι να νιώθει ότι δεν καταπιέζεται με αυτό που κάνει, να μην ευτελίζεται το μέσα σου, με την έννοια του ότι δεν γουστάρει να το κάνει, η πίεση σα πίεση νομίζω ότι μπορεί να είναι και αποδοτική, αν δεν γουστάρεις κάτι που κάνεις τότε δεν το κάνεις καλά.
Το «8» δεν ξέρω αν είναι καλλιτεχνική φωτογραφία, αυτό θα στο πουν όσοι τη δουν. Εγώ που το έκανα, μου έδωσε ότι μου έδωσε και αυτό είναι όλο. Δεν ξέρω αν μπορεί να συνδυαστεί η καλλιτεχνική με την εμπορική ή αν δεν μπορεί. Σε κάθε τι υπάρχει λίγη τέχνη μέσα, το θέμα είναι κάνεις κάτι για την τέχνη ή για να πουλήσεις;
Οι γάμοι και τα βαφτίσια είναι καθαρά εμπορικό νομίζω, αλλά ποιος μας λέει ότι και μια έκθεση τέχνης δεν είναι; Πάντως αρχή μου είναι ότι τα λεφτά δεν μπορούν να δώσουν αξία σε τίποτα.
Πίσω από μια φωτογραφική, ακολουθία φωτός, παρασυρμένη χωρίς επιλογή στα κλικ, στα διαφράγματα, στις εικόνες. Ακόμα κι αυτό που αγαπάς, δεν είναι ρόδινο:
Ζηλεύω αυτούς που τραβάνε για την πάρτη τους και όχι δουλεύοντας ως φωτογράφοι. Εγώ όμως δεν έχω άλλη επιλογή. Λυπάμαι εμένα κυρίως, που θα το κυνηγήσω μέχρι τέλους, ίσως μετά να λυπάμαι και τους άλλους. Όταν τραβάω (είτε για κάποιον πελάτη είτε για μένα) πάντα βάζω ένα κομμάτι μου μέσα. Οπότε ουσιαστικά δεν κάνω κάτι που δεν γουστάρω να κάνω. Θα κυνηγήσω μέχρι τέλους το ταξίδι της φωτογραφίας στη ζωή μου όπου και αν με πάει αυτό. Μπορεί να ακούγεται μοιρολατρικό αλλά δεν είναι, πίστεψε με!
Κάθε δουλειά έχει ένα στίγμα – κι η Βασιλική δίνει το δικό της,:
Δεν έχω αγαπημένο φωτογράφο. Μ’ αρέσει η σκηνοθετημένη φωτογραφία, μ’ αρέσει το βίντεο, μ’ αρέσει όταν αυτό που έχω στο μυαλό μου βγαίνει όπως ακριβώς το φανταζόμουν.
Με εκνευρίζει να στήνω έκθεση και να τραβάω φωτογραφίες με φλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου