Κι αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε γιατί σε αυτό το blog η τέχνη σερβίρεται σε δωδεκάδες (βλ. Ερμηνείες χωρίς δικαιολογίες), ήρθε η ώρα του καλωσορίσματος σας (και μας) στον πνιγμένο - από κίνηση- κυβερνοχώρο. Κι η ώρα, να παρουσιάσουμε έναν «χάρτη» άποψης που θα μας καθοδηγήσει στην πορεία μας, που στην αρχή της, είναι οι άνθρωποι!
«Έλα! Αυτό κι αν είναι ανακάλυψη» θα μου πεις!
Θα μου το πεις εσύ, κανένας δε θα «τσιμπήσει» στην ειρωνεία και θα ακολουθήσει η συνέχεια: κι αφού στην αρχή είναι οι άνθρωποι κι οι άνθρωποι είναι υποκείμενα, η επιλογή των δωδεκάδων τέχνης που θα αναρτούνται θα έχουν υποκειμενικά κριτήρια.
Το ίδιο και τα αφιερώματα και το υλικό που θα στέκει ως μέρος των αναρτήσεων.
Τα τελευταία πολλά χρόνια (30 ή κάτι τέτοιο) υπάρχει μια μεγάλη προσπάθεια να καταργηθεί η υποκειμενικότητα. Πρώτα στον εργασιακό χώρο και κατόπιν σε όλους τους άλλους τομείς, η κουβέντα γίνεται όχι με αυτούς που θέλουν ή έχουν να πουν κάτι, αλλά με τους ειδικούς, με εκείνους που «νομιμοποιούνται» να μιλάνε.
Και όσοι «νομιμοποιούνται» είναι ειδικοί, δηλαδή γνώστες μιας πολύ συγκεκριμένης φόρμας να βλέπουν τα πράγματα.
Να επιβάλλουν και να καθοδηγούν την οπτική στο όνομα της αντικειμενικότητας.
Η καλή μας κυρία αντικειμενικότητα είναι μια βολική κυρία και μας βολεύει όλους.
Το αντικειμενικό είναι το αυτονόητο.
Το σημείο που σταματάει κάθε κουβέντα και η σύγκληση είναι αδιαπραγμάτευτη.
Είναι το απόλυτο επιχείρημα, το τέλος της σκέψης.
Είναι το τελετουργικό της θρησκείας που ονομάζεται επιστήμη.
Κι αν η αντικειμενική παρατήρηση και το αντικειμενικό συμπέρασμα είναι απαραίτητο για να πετούν τα αεροπλάνα και να χτίζονται τα σπίτια, δεν είναι και τόσο απαραίτητα για την ικανοποίηση.
Κι έτσι, αυτό εδώ το blog, δεν θα ασχοληθεί με την αντικειμενικότητα, ούτε στις δωδεκάδες τέχνης, ούτε στις δωδεκάδες των αναρτήσεων που θα ακολουθήσουν. Επιλέγουμε τη σύγκληση και την συνύπαρξη των υποκειμένων από την αντικειμενικότητα της κριτικής.
Η τέχνη είναι η όρεξη και το adozenofart η … κολοκυθόπιτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου