Μπορεί μέσα σε μια στιγμή το ’10 να πέρασε στο αρχείο και να γεννήθηκε το ’11 με ένα αναβόσβησμα του φωτός, όμως δεν μας τέλειωσε έτσι απλά. Κι επειδή δεν μας τέλειωσε έτσι απλά, η πρώτη περί τέχνης ανάρτηση για φέτος, πατάει στην τελευταία ανάρτηση του πέρυσι (και για την οποία έπεσε «κράξιμο» ως ακατάλληλη προς εορταστική χρήση).
Πέρυσι λοιπόν, δηλαδή πριν από 28 μέρες, είδε το φως του a dozen of art μια άποψη του Μπ. Μπρεχτ για τη σημασία της τέχνης. Για την «υποχρέωση» να εκπληρώνει την «αποστολή» της, ως στρατευμένη, ως πηγάζουσα από την κοινωνική διαδικασία. Αυτή τη σημείωση που την έστειλε φίλος του ιστολογίου την κρατάμε και παραθέτουμε μία ακόμα άποψη. Μια ακαδημαϊκή άποψη που κατ’ αρχήν αφορά τις εικαστικές τέχνες.
«Τίποτα δεν είναι τέχνη χωρίς την ερμηνεία που να το κάνει έργο τέχνης» είπε ο Arthur Danto και συνέχισε δηλώνοντας ότι «έργο τέχνης είναι ένα αντικείμενο που ενσωματώνει ένα νόημα» κι έτσι ο κύριος Danto καταλήγει ότι τέχνη μπορεί να είναι το οτιδήποτε και δεν υπάρχει λόγος να αποδεχόμαστε συγκεκριμένους τύπους και μόνο, ως τέχνη. Ο ακαδημαϊκός παραδίδει την ευθύνη της ερμηνείας στον καλλιτέχνη ο οποίος χαρακτηρίζει το δημιούργημα του ως τέχνη. Αυτός ο αυτοχαρακτηρισμός, βασίζεται σε μια συλλογική θεώρηση περί τέχνης εύκολα αντιληπτή από το κοινό (μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό, κοινωνικό πλαίσιο, πάντα).
Ο Μπρεχτ ενδεχομένως να έβρισκε έναν σύμμαχο στο πρόσωπο του κ. Danto. Ο κ. Danto ενδεχομένως να μην συμμερίζεται την άποψη του Μπρεχτ. Ή απλά να την ενσωματώνει στη γενικότερη αντίληψη περί τέχνης. Ας παραβλέψουμε όμως, τουλάχιστον στην παρούσα ανάρτηση, ότι οι δύο άνδρες μιλάνε για διαφορετικές τέχνες: ο Μπρεχτ για το θέατρο, ο κ. Danto (κυρίως) για τις εικαστικές τέχνες που τις αποκαλεί με τον γενικότερο όρο «τέχνη».
Κι ενώ από τη μια, η Μπρεχτική άποψη περί τέχνης στην εφαρμογή της «γεννάει» τη διαφήμιση ως στρατευμένο θέατρο (από ένα «άλλο» ταξικό στρατόπεδο, στρατευμένο δε και με απήχηση σε διάφορα άτομα, όλων των ταξικών στρωμάτων), από την άλλη η Dantonική άποψη μετατρέπει τον πλαστικό χειρούργο σε καλλιτέχνη και «νομιμοποιεί» καλλιτέχνες τύπου Damien Hirst. Αρκεί κάποιοι να βρίσκουν το απαραίτητο «νόημα» σε ένα διαμαντοστόλιστο βρεφικό κρανίο ή στην γλυπτική πάνω στην ανθρώπινη σάρκα.
Μήπως να έκανα την μύτη μου γλυπτό μνημείο της εργατικής τάξης και ν’ αφήνουνε στα χείλη μου στεφάνια κάθε πρωτομαγιά;
t.b.c (που σημαίνει to be continued ή αλλιώς συνεχίζεται…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου